ენა და ანბანი
ქართული ენა ერთ დროულად მოიცავს სვანურ, მეგრულ, ლაზურ და ევრო-ქართულ ენებს და საერთო ჯამში ქართველური ენების ოჯახს მიეკუთნება. ამ ოჯახს ხოლმე მოიხსენიებენ როგორც სამხრეთ-კავკასიურ ოჯახად. ის არ არის ახლოს რომელიმე სხვა ენობრივ ოჯახთან. აფხაზეთში, საქართველოს ერთ-ერთ ნაწილში ლაპარაკობენ აფხაზური ენით რომელსაც ოფიციალური ენის სტატუსიც კი აქვს. აფხაზური- ჩრდილო კავკასიური ენა, შესაძლებელია რომ შორეულ კავშირშია ინდო-ევროპულ ენებთან. ოსურ ენაზე ლაპარაკობენ ოსურ რეგიონში ჩრდილოეთით. ოსური იგივე სპარსული ენაა და მიეკუთნება ინდო-ევროპულ ოჯახს. ნორვეგიულ, დანიურ, ისლანდიურ და ფარერულტან ერთად ასო „æ”გამოიყენება ოსურშიც ე.წ. კირილიცას ანბანთან ერთად.
საქართველოს 4.6 მილიონი მოქალაქიდან 3.9 მილიონი ლაპარაკობს ქართულ ენაზე.
ქართულ ენას გააჩნია საკუთარი 33 ასოიანი ანბანი, აქედან 28 თანხმოვანია ხოლო 5 ხმოვანი. ქართული ანბანი ჩამოყალიბდა ჩვენს წელთ აღრიცხვამდე მესამე საუკუნეში, თუმცა ზოგი მეცნიერი ამტკიცებს რომ ქართული დამწერლობა ჩამოყალიბდა მას შემდეგ რაც საქართველოში ქრისტიანობა შემოვიდა 337 წელს. ქართულმა დამწერლობამ სამჯერ იცვალა სახე: თავდაპირველად იყო ასომთავრული, შემდგემომ დაახლოებით მე-5-ე საუკუნიდან, ხოლო, ახლანდელი ფორმა მთავრული ჩამოყალიბდა მე-18-ე საუკუნეში. უძველესი ქართული დამწერლობის ძეგლი აღმოჩენილია 430 წლამდე, ბეთლემში, ისრაელში. ქართილი ანბანი ცნობილია მისი მომრგვალებული და ძალიან ელეგანტური ანბანით.